Καμπύσης, Γιάννης

(Βουνάρια, Κορώνη Μεσσηνίας 1872 – Αθήνα 1901). Λογοτέχνης. Αποφοίτησε από τη νομική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και υπηρέτησε για ένα διάστημα στο υπουργείο Οικονομικών. Αργότερα μετέβη στη Γερμανία, όπου θαύμασε τον τρόπο ζωής εκεί. Επιθυμούσε, μέσα στον ενθουσιασμό του, να αξιοποιήσει το παράδειγμα της Γερμανίας για το καλό της πατρίδας του, που είχε ήδη ζήσει την τραγωδία του πολέμου του 1897. Ο K. (επηρεασμένος από τις αριστοκρατικές ιδέες του Νίτσε) πίστευε στη σημασία του μεγάλου ηγέτη, που θα πολεμούσε το κακό από την κορυφή. Ο πρόωρος θάνατός του δεν του έδωσε την ευκαιρία να ξεπεράσει το στάδιο του οραματιστή. Μαζί με τον Δημήτρη Χατζόπουλο (Μποέμ)εξέδωσε το βραχύβιο περιοδικό Διόνυσος (1901-2), που συνέχισε την παράδοση του επίσης ολιγόζωου περιοδικού του Κώστα Χατζόπουλου Τέχνη. Και τα δύο ήταν προσανατολισμένα στις ξένες λογοτεχνίες· όχι όμως στις νεολατινικές αλλά στις βορειοευρωπαϊκές (αγγλική, γερμανική, ρωσική, σκανδιναβική). Αυτό αποτέλεσε κάτι το καινούργιο στην ελληνική λογοτεχνία, ένα είδος απομάκρυνσης από τη σχολή του Παλαμά. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Κ. μετέφρασε πρώτος στα ελληνικά τον μεγάλο Σουηδό συγγραφέα Στρίντμπεργκ (Δεσποινίδα Τζούλια)και τον Δανό Γιάκομπσεν (Πανούκλα στο Μπέργκαμο). Έγραψε κυρίως διηγήματα, ποιητικά και θεατρικά έργα. Η γλώσσα του είναι ακραιφνής δημοτική, υποταγμένη σε ένα απότομο τυπολογικό και με τη σκοτεινότητα μιας μουσικής αοριστίας, καρπός της εντρύφησής του στις λογοτεχνίες του Βορρά. Με την ποίησή του εκφράζεται μια γνήσια υπαρξιακή αγωνία, διατυπωμένη με τους γνωστούς τρόπους του συμβολισμού – προπάντων με την τελευταία του συλλογή Τοβιβλίο των συντριμμιών (1900). Από τα θεατρικά του έργα, όπου επίσης τονίζεται ο ανθρώπινος πόνος, ξεχώρισαν η Μις Άννα Κούζλεη (1897) και το Δαχτυλίδι της μάνας (1898).